اولین بخش‌نامه در خصوص ضریب بالاسری، بخشنامه‌ی شماره‌ی 9055/54/2510-1 بوده است، که در تاریخ 1363/07/11 به کلیه‌ی دستگاه‌های اجرایی و مهندسان مشاور ابلاغ شده است، تا در برآورد هزینه‌ی عملیات قراردادهای پیمانکاران منظور شود. که در این بخش‌نامه چند نکته‌ی مهم مشاهده می‌شود:

 نکته‌ی اول: تا سقف ۵۵۰ میلیون‌ریال، ضریب بالاسری معادل 1/24 و از مبلغ ۵۵۰ میلیون‌ریال به بالا ضریب بالاسری 1/22 منظور می‌شود، یعنی اعمال ضریب بالاسری نسبت به مبلغ برآورد اولیه متفاوت است.

نکته ی دوم: در تعیین ضریب بالاسری، کلیه‌ی هزینه‌های مربوط به طور متوسط در نظر گرفته شده است، بنابراین پیمانکاران باید قبل از تسلیم پیشنهاد قیمت، مطالعات لازم در مورد هزینه‌ی ضمانت‌نامه‌ها، ماليات، عوارض معادن، و سایر هزینه‌های مربوط به پروژه‌ی مورد نظر را در نظر بگیرند؛ یعنی ضریب بالاسری نمی تواند عدد ثابتی باشد.

 بعد از انتشار فهرست‌بهای سال ۷۰ و در پی آن فهرست‌بهای سال‌های ۷۷ و ۷۹ و فهارس‌بهای بعدی، مطابق بخشنامه‌ی ۲۱۳-928/54-1 مورخ 1370/01/25، ضریب بالاسری به صورت عدد ثابت 1/3 در کلیه‌ی فهارس‌بهای سازمان برنامه‌ی سابق در طرح‌های عمرانی لحاظ شده‌است، که در فهرست‌بهای سال ۸۸، این ضریب حذف و نهایتاً در فهرست‌بهای سال ۹۲ و همچنین فهرست‌بهای سال ۹۳، ضریب بالاسری جهت کارهای ترک تشریفات مناقصه، 1/2 و جهت کارهایی که به صورت مناقصه واگذار می‌شوند، 1/3 لحاظ شده است. هزینه‌های بالاسری به ۲ دسته‌ی ثابت و متغیر تقسیم می‌شوند:

• هزینه‌های ثابت، که نسبت مستقیم با مبلغ پیمان دارند و ارتباطی به نوع پروژه و رشته‌ی پیمانکار ندارند.
• هزینه‌های متغیر، که خود به هزینه‌های بالاسری عمومی و هزینه‌ی بالاسری کار تقسیم‌بندی می‌شود و شامل این موارد است:

الف) هزینه‌ی بالاسری عمومی، هزینه‌ای است که نمی‌توان دقیقاً به کار مشخصی مربوط کرد و تعدد پروژه‌ها، تأثیر زیادی در این نوع هزینه‌ها ندارد. به طور مثال، اگر شرکتی ۴ و یا ۵ پروژه‌ی یک میلیاردی داشته باشد، حقوق دفتر فنی، پذیرایی دفتر مرکزی، منشی، عوارض و... تفاوت زیادی نخواهد کرد.

ب) هزینه‌ی بالاسری کاری که می‌توان آن را به کار مشخصی مربوط کرد.